Sessies met Meesteres Nina (in het vervolg van deze review zal ik met goedkeuring van Nina het
woord meesteres weglaten) duren eigenlijk veel langer dan de duur waarvoor je betaalt. Ik heb haar
al vier keer eerder bezocht om met haar te ‘stoeien’ en eigenlijk is datgene waarvoor ik de afspraak
maak (het worstelen) steeds minder belangrijk geworden. Uiteraard is het fysiek ingemaakt worden
en door Nina in de ene na de andere houdgreep worden gelegd verreweg het meest opwindende aan
onze ontmoetingen, maar eigenlijk voel ik me al op mijn gemak op het moment dat de
‘voorbeschouwing’ begint. Tussen de sessies zit vaak een jaar, maar omdat we tussendoor ook af en
toe mailcontact hebben is er ook wel een soort vertrouwensband ontstaan, waardoor ik aan Nina
soms net wat meer van mezelf bloot durf te geven dan menig ander persoon die ik ken vanuit ‘het
normale leven’. Dit zal ook één van de redenen zijn dat ik na het achter mij dichttrekken van de deur
van de Eindhovenseweg 150 altijd een soort ‘leegte’ voel, een gevoel dat het best te vergelijken met
dat wat je voelt als je ‘heimwee’ hebt of als je thuiskomt van een heerlijke vakantie en meteen weer
aan het werk moet. Of als je een kater hebt na een avondje stappen…
Dat was ditmaal niet anders. De laatste keer dat ik Valkenswaard had bezocht was Corona nog
slechts een onschuldig drankje en zag de wereld er heel anders uit, maar eenmaal binnen de muren
van Domination Palace lijkt het gelukkig alsof de tijd heeft stilgestaan. Uiteraard was er een
gezondheidscheck bij binnenkomst. De enige manier waarop ik dat binnen de door mij gestelde
grenzen kan laten gebeuren is door te gaan worstelen met de vrouw voor wie zelfs Rico Verhoeven
doodsbang is (al zal hij dat nooit toegeven). Wel een extra lange sessie van anderhalf uur samen in
‘quarantaine’ in de rode kamer! Want ook mij was het nieuws dat de regering in tijden van pandemie
de dames van Domination Palace financieel volledig in de kou liet staan en niet bereid bleek om in
deze sector werkzame vrouwen ook maar enigszins tegemoet te komen niet ontgaan. Een extra
zakcentje was de vrouw die mij zóveel mooie ervaringen heeft gegeven én mij heeft laten
kennismaken met de wereld van BDSM (al noem ik DP zelf liever een ‘speeltuin voor volwassenen’)
daarom meer dan gegund!
Eigenlijk had ik deze afspraak een maand later in gedachte, maar gezien het toch behoorlijk
regelmatige mailcontact tussen ons (waarin Nina meer dan eens bewees méér te zijn dan alleen een
‘meesteres’, maar ook daadwerkelijk het beste voor heeft met haar klanten) en een mentaal zware
periode op zowel het werk als privé, kon ik de verleiding niet langer weerstaan. Probleem was wel
dat de dagen dat de populaire Nina in Valkenswaard aanwezig was voor mij werk- en
geloofstechnisch niet goed uitkwamen. Na telefonisch contact met, na later bleek, de op dat moment
voor mij nog totaal onbekende meesteres Do een afspraak gemaakt om later op de dag terug te
bellen om te kijken of een afspraak buiten openingstijd mogelijk was. Dat bleek het geval toen ik ‘s
avonds een andere dame aan de lijn kreeg. Een dame die zich voordeed als telefoniste, maar die door
haar accent en ondeugende lach al bij haar tweede zin door de mand viel. Nina, want zij was
uiteraard de persoon aan de andere kant van de lijn, had wel zin om mij weer een keer een lesje te
leren en onze vijfde onderlinge ontmoeting stond definitief op de agenda!
Ondanks de voor mij negatieve ‘head to head’ (0-4) had ik er alle vertrouwen in ditmaal op zijn minst
een waardige opponent voor Nina te kunnen zijn. Ik had immers het ‘Corona-tijdperk’ benut om door
middel van home workouts mijn slappe mannelijke lichaam wat ‘vrouw bestendiger’ te maken. Al
wist ik natuurlijk ook wel dat dit ijdele hoop was. Nina is vele malen sterker dan dat ik ben, en zelfs al
is ze dat niet dan heeft ze altijd haar betoverende lach waarmee ze mij zelfs bij het telefoongesprek
al praktisch hypnotiseerde als ‘geheime wapen’…
Matchday. De route naar Domination Palace kan ik intussen dromen. Of toch niet helemaal. Want er
bleek een omleiding te zijn. Een omleiding die er zelfs toe leidde dat Nina te laat was! Gelukkig werd
ik goed opgevangen door de al aanwezige Do, die ik herkende van haar prettige telefoonstem. Dat
ook Do een geboren meesteres is bleek toen ze mij vriendelijk ‘adviseerde’ om alvast de
worstelmatten klaar te leggen in de rode kamer. “Dat zou Nina vast kunnen waarderen”, zei ze. Oké,
dat zijn voldoende argumenten om de handen uit de mouwen te steken! Ik was net begonnen aan
deze toch best wel eervolle klus toen ik spontaan stilviel. Immers, iemand met een bekend
stemgeluid kwam binnen. Weliswaar nog niet in ‘werkkleding’, maar dat maakte mij niets uit! Na
samen met Nina de matten klaar te hebben gelegd en nog even te hebben bij gekletst over de wat
meer serieuze zaken in het leven werd ik, terwijl Nina haar nieuwe worsteloutfit zou gaan aantrekken
(spannend!) uiteraard weer onder de traditionele douche gegooid en kon ik me mentaal
voorbereiden op de traditionele afranseling die me te wachten stond. Een vriendelijke afranseling
weliswaar, want hoewel haar profieltekst op de website van DP wellicht anders doet vermoeden
toont zij bij alles wat zij doet maximaal respect naar haar klanten toe. Daarover later meer…
Na het douchen was Nina inmiddels ‘dressed to kick ass’ en wist ik dat ik eigenlijk alweer verloren
had voordat we waren begonnen. Uiteraard belandde ik vrijwel direct na de start in een gênante
houdgreep en uiteraard peperde ze mij direct lachend in hoe zwak deze ‘jongeman’ (zoals ze me
gedurende de hele sessie plagerig zou toespreken) wel niet was. Prima, zowel fysiek als mentaal
vernederd worden door een prachtige vrouw. Precies zoals ik het wil! Inmiddels kent Nina mij wel
een beetje en dus weet ze ook waar mijn ‘niet kietelbestendige’ plekken zitten, hetgeen mijn
‘verweer’ nog armetieriger maakte dan het al was. Echter, het was in tegenstelling tot onze vorige
ontmoeting ditmaal geen volledig eenzijdige confrontatie. Ere wie ere toekomt, getuige mijn winst in
het potje armpje drukken waren al mijn trainingen niet helemaal voor niets geweest (al zal ik nooit
weten of ik echt sterker was, of dat Nina mij liet winnen uit medelijden…). Niet goed voor mijn
fantasiewereld, wél voor mijn mannelijke ego. De orde zou echter snel worden hersteld, toen Nina
haar collega Do in de oren fluisterde dat ik wel erg overmoedig begon te worden en twijfelde aan de
vrouwelijke suprematie. Dat kan natuurlijk écht niet en ik mocht niet klagen dat de beide dames mij
na twee extreem korte, met grote overmacht door Do gewonnen potjes armpje drukken wel genoeg
gestraft vonden. Bovendien toonde Nina zich een snelle leerling, want nadat ze de tactiek die Do
hanteerde had gezien daagde ze mij gretig uit voor een rematch waarbij ze ditmaal géén cadeautjes
uitdeelde. Mijn handen verdwenen zonder pardon tegen de mat…
Maar worstelen met Nina is niet alleen pijn lijden, het is vooral óók plezier hebben! Zo kreeg Nina
zowaar de slappe lach toen wij, naar het tonen van een kort instructiefilmpje, probeerden om aan
‘Leg Wrestling’ te doen. Het is jammer dat er geen camera’s bij waren, want datgene wij vervolgens
samen vertoonden zou er ongetwijfeld diep komisch hebben uitgezien! En alle mannen die in het
verleden met Nina hebben afgesproken zullen ongetwijfeld beamen; Als Nina lacht, dan lacht de man
die tegenover haar staat (of onder haar ligt) inwendig ook. Dan wíl je niet eens ontsnappen aan haar
houdgrepen, genieten van het uitzicht en de situatie is veel aanlokkelijker. En verstandiger, want de
pogingen toch te proberen om te ontsnappen leverde deze ‘jongeman’ een dag later alleen maar
meer spierpijn op! Ingeklemd tussen Nina’s benen van staal, mijn keel vastgeklemd door haar stevige
armen, stevige ‘headlocks’ en/of een combinatie van dit alles, ik kreeg weer het volledige pijnlijke
‘pretpakket’ voorgeschoteld. Ik was Nina’s persoonlijke speelbal en, al gaf ik het niet toe, we wisten
allebei hoe de verhoudingen lagen. Waarbij het ook niet slim was dat ik al haar ‘aanwijzingen’ om uit
haar stevige grepen te ontsnappen braaf opvolgde, dit hielp mij echter van de regen in de drup.
Ze zei het niet letterlijk, maar je zag Nina soms denken wat voor een, naar vrouwelijke maatstaven,
‘nietsnut’ ik wel niet was. Bijvoorbeeld tijdens de ‘Tug of War’ (een wat dreigende benaming voor
touwtrekken), nóg zo’n online fantasie van mij die ik graag zelf wilde ervaren. Dit hebben wij ook bij
onze vorige ontmoeting al geprobeerd, echter liep dat uit op een fiasco doordat het touw knakte en
die ontmoeting dus onbeslist eindigde. Ditmaal lag er echter een steviger touw voor ons klaar. Na
wat gepriegel van mijn kant om het te lange touw fatsoenlijk te knopen (uiteraard moesten er weer
sterke vrouwenhanden aan te pas komen om dit op te lossen ) konden wij ditmaal wél onze
krachten ook op die manier meten. De uitkomst laat zich uiteraard raden; tot twee keer toe vloog ik
redelijk snel door de lucht, het spottende “Hé, ben je daar alweer” uit Nina’s lachende mond
wanneer ik naast haar eindigde incasserend.
Het is echter niet mijn bedoeling om mannen die nog nooit met Nina hebben afgesproken, maar dat
wellicht wel ooit overwegen weg te jagen met bovenstaande afschrikwekkende teksten. Nina is
namelijk een heel veelzijdige dame, die zoveel méér is dan alleen een mannen afslachtende
worsteldiva. Ze is bovenal een erg lieve vrouw met het hart op de juiste plaats. Tijdens de wedstrijd is
ze genadeloos, daarbuiten geeft ze zonder problemen tips voor zaken die spelen in je persoonlijke
leven. En net zo makkelijk transformeert ze tijdens de sessie in een zorgzame zuster, die mijn dankzij
haar pijnlijke grepen gehavende bovenarmen insmeert met verzachtende poeder. En beseft ze net
op tijd wanneer ze een tandje terug moet schakelen als ik kort voor het einde van onze periode in
‘quarantaine’ als lijdend voorwerp van de beruchte ‘Nina choke’ (waarbij je hele lichaam
tegelijkertijd uit elkaar wordt getrokken) geen kant meer op kan en bijna ‘KO’ ben. Mijn koppigheid
om niet toe te geven aan de vrouwelijke superioriteit en dus niet (tijdig) af te tikken lieten mij bijna
sterretjes in plaats van het uitzicht van Nina’s ondeugende lach zien, ware het niet dat Nina dan maar
zelf besloot mij net voordat mijn ‘subspace’ over zou gaan in een soort geforceerde ‘powernap’ uit
haar wurggrepen te bevrijden. Nou is knockout gaan door toedoen van een vrouw als Nina wel iets
wat in mijn stoutste dromen zeker voor zou kunnen komen, maar toch ben ik haar dankbaar dat ze
het niet zover heeft laten komen. Spierpijn en een flinke kras op mijn buik zijn wel voldoende als
aandenken aan alweer mijn vijfde sessie met deze supervrouw, die ik zolang ik vrijgezel ben (en zij bij
DP werkt) zeker zal blijven bezoeken! Het helpt mij tijdens de terugkeer in de wereld van anderhalve
meter herinneren aan die ene plek waar ‘geluk nog wél heel gewoon is’. Nina, het wordt eentonig,
maar wederom bedankt voor een fijne middag. Tot de volgende keer…
Groetjes van een dankbare ‘jongeman’
